Gdzieś w kącie "szczęśliwego" domu..

To ja.

Są momenty gdy czuję ogromną niesprawiedliwość tego świata.

Psychika siada mi już od słyszanych zewsząd słów:

"Do niczego się nie nadajesz", "Nic nie potrafisz" "Jesteś NIKIM"

Małe pociski wypuszczane z ust najbliższych w moją stronę. 

W sekundę rozrywają serce, duszę i umysł.

"Wczoraj" jeszcze walczyłam o rację, o moje JA

Dziś mi się już nie chce, dziś zaczynam wierzyć, ze oni mają racę. 

Może faktycznie jestem kulą u nogi całej rodziny

Może jestem niepotrzebna, ba wręcz przeszkadzam.

Jestem niewdzięczna i pyskata i na pewno w życiu nic nie osiągnę, bo oni tak twierdzą. 

Jestem złą córką, najgorszą siostrą jaka mogła tylko być, jestem złym człowiekiem

Piszę to, a klawiaturę zalewa mi potok łez.

Jedna łza goni poprzednią.

Cały policzek zamienia się w skałę po której spływa wodospad słonej mazi. 

Jest mi przykro....

Jest mi źle, mimo, że mam "wszystko".

Mam dość kłótni - bo i tak nigdy nie pozwolą mi postawić na swoim

Mam nadzieję, że nie będą zdziwieni jak pewnego dnia zniknę.

Tak po prostu wyjdę z domu, bez zamiaru powrotu.

Bez słów pożegnania...

Mam nadzieję, ze wtedy było by im lepiej, może byliby szczęśliwi

Wolni, może..

Bo przecież to co złego to moja wina

Nie zaprzeczam, to z całą pewnością moja wina

...